şiirlerimiz

bu bölümde sizi etkileyen güzel şiirleri veya şiir isimlerini yazacağımız bölüm olsunşiir sevenler buraya

ilk şiir benden ben çok seviyorum bu şiiri bu şiir bütün şehitlerimize gitsin benden şiiri okuduktan sonra şehitlerimizin ruhuna fatiha okuyarak onları anabiliriz

Çanakkale Şehitlerine
Şüheda gövdesi, bir baksana dağlar taşlar...
O, rûkü olmasa, dünyada eğilmez başlar,
Vurulmuş temiz alnından uzanmış yatıyor;
Bir hilâl uğruna ya Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pak alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhid'i...
Bedr'in aslanları ancak, bu kadar şanlı idi...
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
"Gömelim gel seni tarihe!" desem, sığmazsın.
Herc u merc ettiğin edvara ya yetmez o kitab...
Seni ancak ebediyyetler eder istiab.
"Bu, taşındır" diyerek Kabe'yi diksem başına;
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;
Sonra gök kubbeyi alsam da, rida namiyle,
Kanayan lahdine çeksem bütün ecramiyle;
Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan;
Yedi kandilli Süreyya'yı uzatsam oradan;
Sen bu avizenin altında, bürünmüş kanına,
Uzanırken gece mehtabı getirsem yanına,
Türbedarın gibi ta fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile avizeni lebriz etsem;
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana...
Yine bir şey yapabildim diyemem hatırana.
Sen ki, son ehl-i salibin kırarak savletini,
Şarkın en sevgili sultanı Selahaddin'i,
Kılıç Arslan gibi iclaline ettin hayran...
Sen ki İslam'ı kuşatmış, boğuyorken hüsran,
O demir çemberi göğsünde kırıp parçaladın;
Sen ki, ruhunla beraber gezer ecramı adın;
Sen ki; a'sara gömülsen taşacaksın... Heyhat,
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihat...
Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber,
Sana ağuşunu açmış duruyor Peygamber
MEHMET AKİF ERSOY

bende normal yaşantımdakendi çapımda şiir yazarım. burada paylaşırız ileriki günlerde.

brsvc sevinirim anormal yaşantındamı vardı

bir şiir daha yazalım benim şiir yazmak gibi bir özelliğim olmadığı için ben okuduğum ve beğendiğim burda olmasını istediğim şiirleri paylaşacağım

ben bu şiiride çok seviyorum umarım sizde seversiniz

KÜÇÜĞÜM
aynı sokakta oturuyorduk
adı esrarengizdi
herkes onun hakkında birşeyler söylerdi
hepsi nedensiz
kirli sakalları vardı
kahverengi gözlü ve kumraldı
ben nefret ederdim
ama mahallenin bütün kızları ona hayrandı
hiç kimseyle konuşmazdı
sadece gelip giderdi
başı öne eğik,hep dalgındı,farklıydı
gece boyunca hep lambası yanardı
bir gün onunla yolda karşılaştık
çok güzel bir yüzü vardı
bakışları sanki içimi eritiyordu
o an kalbimi söküp atasım geldi.
çünkü ilk defa laf dinlemiyordu.
o bakışları,o gözleri gönlüme işledi.
artık uyumak yerine onun evini izliyordum
onunla karşılaşabilmek için saatlerce kapıda beklerdim.

bir akşam yine onu yolda gördüm.
bir dakika bakarmısın dedim
acelem var küçüğüm dedi.'KÜÇÜĞÜM'
sanki bana aramızdaki yaş farkını anlattı.
eve gidip ağladım.o gece karar verdim
artık onunla konuşmayacaktım
ertesi gün eve girdiğini gördüm
hemen gittim kapıyı çaldım kapıyı açtı:ne var KÜÇÜĞÜM DEDİ.
adımı bile söylemeden
sadece seni seviyorum dedim
konuşmadan koşarak evden ayrıldım
daha sonra bir ay evden çıkmadım
bir gün kızlarla mahallede oturuyorduk
sirenler içinde bir ambulans geldi
ambulanstan acele acele inenler
hızla onun evine girdiler
bütün mahalle onun evine girdik
seyre daldık,birkaç dakika sonra
sedyeyle dışarı çıkardılar
önümden geçerken
bende seni küçüğüm dedi
donup kaldım
herkes bana bakıyordu
eve doğru koşmaya başladım
gözyaşlarım durmadan akıyordu.
evde annemler ondan bahsediyordu
ailesi yokmuş
okumuş
sevdiği bir kız varmış
ama kaçtığı gün ölmüş
bir süre sonra yine sevmiş
ama ne yazıkki o da ölmüş
kimi sevdiyse ölüm ayırmış
sanki onun sevdiği
azrailin ölüm fermanıymış
bazen hiç nedensiz
bir kağıt bir kalem
bir de fotoğraf varmış
bir de ölmek için dua ediyomuş
intihar edip hastaneyi aramış
polisler evin duvarında
KÜÇÜĞÜM YAZISINI BULMUŞLAR
KÜÇÜĞÜM SENDE ÖLME YAZIYORMUŞ!!!![/B]

güzelmiş toprağım

BÖYLE SEVDİM İŞTE
Ben seni kocaman bir yürekle sevdim. Gözlerim değil, yüreğimdi seni
gören.
Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime. Bir başka
yerde
olamazdın zaten. Sen, benim en değerli yerimde, yüreğimde olmalıydın,
orada kalmalıydın. çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu
kadar
kolay kabullendi seni. Herhangi bir konuk değildin artık. Bu yüzden
ne
ağırlama faslı vardı, ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin.

Şimdi sonbahar, kışa giriyoruz ya... Ben dört mevsim baharı yaşadım
seninle. çiçek çiçek açtın yüreğimde. Gökkuşağı zayıf kaldı, senin
renklerin karşısında. Taze bir yaprak gibi yeşildin. Açelya idin
pembeliğinle. Üzerine çiğ taneleri düşmüş sarı güldün. Kırmızıydın
bir
ateş gibi. Ve maviydin... En çok bu renkle anmayı sevdim seni. Denize
tutkundum, denizi sensiz, seni de denizsiz düşünemedim.

Seni severken dünyayı da sevdim ben, insanları da... Kendime bile dar
gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiydim artık. En
kızgın,
en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seni düşünmek yetti bana.
İçimdeki
sevinç yüzüme yansıdı, güldüm. Beni öylesine güldüren senin sevgindi
ve
ben kaygısız, içten gülüşün ne demek olduğunu, nasıl güzel bir şey
olduğunu anladım seninle...

Her şeye rağmen sevdim seni. Güçlüydüm ve aşamayacağım hiçbir zorluk
yoktu. Koca bir kente, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim. Sen elimden
tuttuğunda, patlamaya hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi.
Menzil
sendin ve ben o menzile ulaşmak için önüme çıkan her şeyi yok
edebilirdim.
Sana ulaşmamı engelleyecek her şeyi eritirdim, kül ederdim. Sana
ulaştığımdaysa sakin bir göle dönüşürdüm. Ve o göle bir tek sen
girebilirdin.

Sevdim ve hayrandım da... Her halin çekti beni. Duruşunu, uyumanı,
gülmeni, kızmanı, şaşkınlığını, saflığını, kurnazlığını, çocukluğunu,
olgunluğunu sevdim. Sesini de sevdim suskunluğunu da.
Küçük oyunlarını, kaprislerini, sitemlerini, korkularını sevdim. Seni
ve o
doyumsuz sevdanı, uçarı sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu
zaman.
Sığmadın cümlelere ve hiçbir cümle seni
yeterince tarif edecek kadar derin olmadı.

Seni severken yorulmadım. çünkü sen yaşam kaynağıydın. Her gün
yenilendim.
Seninle çoğaldım, büyüdüm. Eksik kalan neyim varsa tamamladın.
Ölmeyecektim çünkü sen ölmezliğin ta kendisiydin.

Sevdim işte ötesi yok...

Acele etmeli ölüm var !
Her şeyi düzeltebilirmişiz gibi geliyor değil mi? Bütün küslükleri bir gün bitirebilir, bütün gönülleri şak diye alabilir, bütün ertelenmiş dostlukları bir gün ''Hadi'' deyip gerçekleştirebiliriz sanıyoruz değil mi? Nasılsa daha vakit var... Nasılsa daha bir ömür yaşayacağız... Nasılsa dünya küçük... Nasılsa bir yerde karşılaşırız... Oluru varsa tesadüfler yaratır zaten öyle değil mi? Nedir ki acelemiz? Derken...
Ölüm giriverir araya. Bütün planları bozar... Barışmadan, dost olmadan gidiverir o... Baka kalırsın. Elinde bir sürü kelime.. Bir dakika dersin. Benim daha sahnem bile gelmedi, nereye?... Kalp kırdıysan bir özür bile dilemediğine yanarsın, kalbin kırıksa bir sitem edemediğine... Öyle kalırsın... ''Neden daha önce gidemedim ona da şu gönlümü al da arkadaş olalım artık demedim'' dersin. Birden fark edersinki.. Meğer o kadar zamanımız yokmuş. Meğer bir ömür daha yaşayamayacakmışız... Meğer yolun sonuna gelmişiz...
Ertelemek.. Ah ne feci birşey. Bu gün değil yarın.. Yarın değil öbür gün... Bu ay değil öbür ay... Sonraki bayram... Belki seneye... Doğru değilmiş. Yapmamak gerekirmiş... Bu gün bir kez daha öğrendim ki, biriyle arkadaş olmak istiyorsan çabucak olman gerekiyormuş... Acele etmek gerekiyormuş. Hiç vakit kaybetmemek gerekiyormuş...

teşekkürler paylaşım için