İnsanca olan herşeyden korkuyoruz
Duygularımızın açığa çıkacağı fikri uykularımızı kaçırıyor.
Kendimizi perdelerin arkasına saklıyoruz.
Sisli havaları çok seviyoruz.
Kendimizi göstermemek için türlü türlü maskeler içad ediyoruz.
Sonra o maskelerle yaşamaya başlıyoruz.
Maske öylesine yapışıyor ki yüzümüze,bir süre sonratenimizden ayrılmaz hale geliyor.
Olgunluk maskesi.ciddiyet maskesi,''Alem ne der ''maskesi,bir gün birini,bir gün diğerini takıp çıkıyoruzortalığa...
Aklımız sıra güvendeyiz artık.
Maskemizi düşürmeye kalkanları şiddetle karşılık veriyoruz.
Ya kırıcı oluyoruz ya da arkamıza bakmadan kaçıyoruz
Zamansa deli bir ırmak gibi akıp gidiyor önümüzden.
Biz hayatımıza''Bugün hangi maskemi taksam''sorularıyla tüketirken,duygular bir bir yok oluyor içimizde...
Bir kez daha elimize geçmeyecek mutluluk fırsatlarını teperken,yüreğimiz kıpırdamıyor bile.
Öyle dönmüş kanımız öyle kanıksamışız ki ''maskeli yaşam''ı, etrafımızda tek tük gördüğümüz insanları küçümsüyoruz.
Küçümsemekle kalmıyor ayıplıyoruz üstelik.
Oysa onlar olduları gibiler..
İçleri neyse dışları da o...
Sevinçlerini,hüzünlerini,coşkularını,aşklarını olduğu gibi yansıtabiliyorlar...
Ve bunu yapabildikleri için o kadar şanslılar ki...
Peki kim zayıf şimdi?
Yüzlerinde maske ile dolaşanlar mı?
Duygularını saklamayan,dilediğince yaşayan,içindeki çocuğu hiç öldürmeyenler mi?
Duygularımızın açığa çıkmasından korktuğumuz için biz zayıfız elbette...
Dilimizin ucuna kadar gelen sözcükleri bir söyleyebilsek,bu zayıflığımızın üstesinden gelebiliriz.
İşte o zamn cesur olacağız,işte o zaman mutlu edeceğiz içimizdeki çocuğu...
Öylesine bir huzur dolacak ki içimize,anlatamayacağız,anlatacak sözcük bulamayacağız.
Ben çıkarıyorum maskemi artık ve söylüyorum:
ÖZLÜYORUM SENİ...
Özlem bir yağmur gibi yağıyor üstüme...
Ve ben,bu ıslaklığı seviyorum...
SEVİYORUM SENİ...
Seni sevmek bir ölmezlik gibi büyüyor içimde...
Doğan her güne,açan her çiçeğe senin adını veriyorum.
Mutluluğun gerçek adı hiç bir kaygı duymadan hissettiğini dilediğince söyleyebilmek olmalı...
Duygularımızın açığa çıkacağı fikri uykularımızı kaçırıyor.
Kendimizi perdelerin arkasına saklıyoruz.
Sisli havaları çok seviyoruz.
Kendimizi göstermemek için türlü türlü maskeler içad ediyoruz.
Sonra o maskelerle yaşamaya başlıyoruz.
Maske öylesine yapışıyor ki yüzümüze,bir süre sonratenimizden ayrılmaz hale geliyor.
Olgunluk maskesi.ciddiyet maskesi,''Alem ne der ''maskesi,bir gün birini,bir gün diğerini takıp çıkıyoruzortalığa...
Aklımız sıra güvendeyiz artık.
Maskemizi düşürmeye kalkanları şiddetle karşılık veriyoruz.
Ya kırıcı oluyoruz ya da arkamıza bakmadan kaçıyoruz
Zamansa deli bir ırmak gibi akıp gidiyor önümüzden.
Biz hayatımıza''Bugün hangi maskemi taksam''sorularıyla tüketirken,duygular bir bir yok oluyor içimizde...
Bir kez daha elimize geçmeyecek mutluluk fırsatlarını teperken,yüreğimiz kıpırdamıyor bile.
Öyle dönmüş kanımız öyle kanıksamışız ki ''maskeli yaşam''ı, etrafımızda tek tük gördüğümüz insanları küçümsüyoruz.
Küçümsemekle kalmıyor ayıplıyoruz üstelik.
Oysa onlar olduları gibiler..
İçleri neyse dışları da o...
Sevinçlerini,hüzünlerini,coşkularını,aşklarını olduğu gibi yansıtabiliyorlar...
Ve bunu yapabildikleri için o kadar şanslılar ki...
Peki kim zayıf şimdi?
Yüzlerinde maske ile dolaşanlar mı?
Duygularını saklamayan,dilediğince yaşayan,içindeki çocuğu hiç öldürmeyenler mi?
Duygularımızın açığa çıkmasından korktuğumuz için biz zayıfız elbette...
Dilimizin ucuna kadar gelen sözcükleri bir söyleyebilsek,bu zayıflığımızın üstesinden gelebiliriz.
İşte o zamn cesur olacağız,işte o zaman mutlu edeceğiz içimizdeki çocuğu...
Öylesine bir huzur dolacak ki içimize,anlatamayacağız,anlatacak sözcük bulamayacağız.
Ben çıkarıyorum maskemi artık ve söylüyorum:
ÖZLÜYORUM SENİ...
Özlem bir yağmur gibi yağıyor üstüme...
Ve ben,bu ıslaklığı seviyorum...
SEVİYORUM SENİ...
Seni sevmek bir ölmezlik gibi büyüyor içimde...
Doğan her güne,açan her çiçeğe senin adını veriyorum.
Mutluluğun gerçek adı hiç bir kaygı duymadan hissettiğini dilediğince söyleyebilmek olmalı...