sevda gülüslüm;
Kelimelerimi yine sana dogru yöneltip, sana ulasmaya calisiyorum...
Gittigin kayip yerlerde, beni animsa diye...
Göremedigin her yerde beni görüp; o her göremedigin yerlere, adimi yaz diye...
Sen gideli ne kadar oldu, inan bilmiyorum...
Yoklugunla yasarken, varligindan baslayan günleri sayma cabasinda bile bulunmadim hic...
Hep kandirdim kendimi. Yanimdaymiscasina varligina sarilip, hissettirmedim yoklugunu ruhuma....
Yanimda olamayislarini tattirmadim bedenime...
Biliyordum cünkü; yanimda olmak istesende olamayacagini, bana gelemecegini...
Gittigin o gün varya, hani gözlerime bakmistin uzun uzun...
Sanki "gitme" dememi bekler gibi, cigliklar kopariyordu gözlerin...
"hos kal" kendinle diyerek, ufak bir tebessüm cizmistin gözlerime....
Bense hicbir kelime bulamamistim... Suskunlugumla ugurlamistim seni...
Oysa ki, dilimin ucuna gelip yutkunarak icime attigim, o kadar kelimem vardi ki...
Sana ait ama senin olamayan...Öylece kaybolmustun gözlerimin önünden...
Sen bensiz, kayip yerlere süzüldükten sonra; ellerimin boslukta asili kaldigini ve gözleriminse kapali oldugunun farkina vardim...
Kendime geldigimde ise, ortada hicbir kirinti yoktu, bu "elveda" sahnesinden...
Cünkü ; buda hayaldi ve ben yine hayalini ugurluyordum....
Bu mektubumuda, yine senli kelimelerin yasadigi o güzel dünyamdaki kelimelerin yanina ilistirecegim...
Orda ben, yapay bir sen olusturuyorum. Kelimelerimle,sana dogru akmakta oladugumu hissettigim zamanla birlikte....
Sen gelmeden önce, senin icin hazirladigim bu ufak dünyamdan sana seslendim yine...
Ve simdi kelimelerime birkez daha son veriyorum...
Sana "hoscakall" demiyorum bile..
Sadece "beni hissedene dek hos kal kendinle " diyerek, cekiliyorum yasamima...
Burada da bir yasaminin oldugunu unutma sakin... Ben, buracikta öylece bekliyor olacagim seni...
Kelimelerimi yine sana dogru yöneltip, sana ulasmaya calisiyorum...
Gittigin kayip yerlerde, beni animsa diye...
Göremedigin her yerde beni görüp; o her göremedigin yerlere, adimi yaz diye...
Sen gideli ne kadar oldu, inan bilmiyorum...
Yoklugunla yasarken, varligindan baslayan günleri sayma cabasinda bile bulunmadim hic...
Hep kandirdim kendimi. Yanimdaymiscasina varligina sarilip, hissettirmedim yoklugunu ruhuma....
Yanimda olamayislarini tattirmadim bedenime...
Biliyordum cünkü; yanimda olmak istesende olamayacagini, bana gelemecegini...
Gittigin o gün varya, hani gözlerime bakmistin uzun uzun...
Sanki "gitme" dememi bekler gibi, cigliklar kopariyordu gözlerin...
"hos kal" kendinle diyerek, ufak bir tebessüm cizmistin gözlerime....
Bense hicbir kelime bulamamistim... Suskunlugumla ugurlamistim seni...
Oysa ki, dilimin ucuna gelip yutkunarak icime attigim, o kadar kelimem vardi ki...
Sana ait ama senin olamayan...Öylece kaybolmustun gözlerimin önünden...
Sen bensiz, kayip yerlere süzüldükten sonra; ellerimin boslukta asili kaldigini ve gözleriminse kapali oldugunun farkina vardim...
Kendime geldigimde ise, ortada hicbir kirinti yoktu, bu "elveda" sahnesinden...
Cünkü ; buda hayaldi ve ben yine hayalini ugurluyordum....
Bu mektubumuda, yine senli kelimelerin yasadigi o güzel dünyamdaki kelimelerin yanina ilistirecegim...
Orda ben, yapay bir sen olusturuyorum. Kelimelerimle,sana dogru akmakta oladugumu hissettigim zamanla birlikte....
Sen gelmeden önce, senin icin hazirladigim bu ufak dünyamdan sana seslendim yine...
Ve simdi kelimelerime birkez daha son veriyorum...
Sana "hoscakall" demiyorum bile..
Sadece "beni hissedene dek hos kal kendinle " diyerek, cekiliyorum yasamima...
Burada da bir yasaminin oldugunu unutma sakin... Ben, buracikta öylece bekliyor olacagim seni...
