Ne yani özlemeyecek misin sen?
Gidince buralardan özlemeyecek misin?
Kedileri köpekleri? Ağaçları, denize bakmayı? Yolları ya da yürürken kaldırımdaki taşlara bakmayı… sesleri, kokuları…
Şu bilgisayar ekranı olacak mı bi daha? Bu yazılar? Kıymetini bildin mi şu aldığın nefesin?
Otobüste yanına oturan kimse olmayınca özlemeyecek misin?
Hayat öyle garip ki… oturup geleceğin derdine düşüyoruz…
zamanın kalmadı cabuk oku
Hiç düşündün mü insanlar neden hep çocuklarını düşünür? Onlar için bir şeyler yapar? Kanımca kendilerine yapılan herşeyin boş olduğunu biliyorlar da ondan…
“Biz niye çalışıyoruz? Çocuklar iyi bir hayat geçirsin diye…” Sanki onlar fani değilmiş gibi… En azından bizden çok kalacaklar değil mi?
Durup da saate baktın mı hiç? Her geçen saniyede gitti, gitti, gitti diye söylendin mi giden saniyeler için… Geri gelmeyecekler değil mi? Saniye saat sabah akşam… hiçbir yere gittikleri yok ki… Giden sensin, farkında değil misin… Gidince o baktığın saati de özler misin?
Düşünsene… bir daha o olmayacak, bu da olmayacak… ya da şu da olmayacak… neyi düşünürsen düşün o bi daha olmayacak… Şimdi böyle düşününce onlar anlamını mı yitirdi sence? Yoksa daha bi anlamlı mı oldular…
Şimdi kapı çalsa ne dersin? Eeeh kapı çalarsa çalsın açmayacam mı dersin? Ne de olsa bi anlamı yok zaten değil mi? Ya da gidip açıp gelenin tadını çıkarmak mı istersin? Belki bir daha hiç gelmeyecektir kim bilir? Kapılar, telefonlar hiç çalmasa özler misin?
Bence adın gibi ezbere bildiğin yollarda yürümeli biraz daha… Yollar aynı zaten bilirsin onları… Düşünebilmek için fırsat bulmuş olursun kendine… yolu düşünmezsin en azından… tümsekleri çukurları ezbere bilirsin, hatta o büyük tümsekte otobüsün seni nasıl da zıplatacağını ve eğer sen de hevesliysen ayaklarını nasıl da yerden kesip seni heyecana boğacağı anı çok iyi bilirsin… Biliyor musun? Otobüsleri çok özleyecem ben…
Bu yazıyı düşünürken gözlerime dolan yaşları da özler miyim? Ya da akmayıp orada kaldılar, onları gözlerime hapsettim diye üzülür müyüm ki düşününce?
Çok şeyi özleyecem, gördüğüm bildiğim her şeyi… o nefret ettiğim sigara dumanını mesela? Gün gelir onu da özler miyim? Gün gelir mi ki sanki…
Aslında sevmiyorum dediğim çok şeyi özleyecem… Beni yoran şeyleri, üzen şeyleri de belki… her insan güzel şeyleri özler zaten ama ben kırımzı ışıkta beklemeyi de özleyecem, elektrik kesintilerini de, acıkmayı da, korkmayı da, yalnızlığı da… Ama sonu olan yalnızlığı… Anlarsın ya…
Sevdiğim insanları yazmadım bile…
Sence ölmekten mi korkar oldum ben?
Gidince buralardan özlemeyecek misin?
Kedileri köpekleri? Ağaçları, denize bakmayı? Yolları ya da yürürken kaldırımdaki taşlara bakmayı… sesleri, kokuları…
Şu bilgisayar ekranı olacak mı bi daha? Bu yazılar? Kıymetini bildin mi şu aldığın nefesin?
Otobüste yanına oturan kimse olmayınca özlemeyecek misin?
Hayat öyle garip ki… oturup geleceğin derdine düşüyoruz…
zamanın kalmadı cabuk oku
Hiç düşündün mü insanlar neden hep çocuklarını düşünür? Onlar için bir şeyler yapar? Kanımca kendilerine yapılan herşeyin boş olduğunu biliyorlar da ondan…
“Biz niye çalışıyoruz? Çocuklar iyi bir hayat geçirsin diye…” Sanki onlar fani değilmiş gibi… En azından bizden çok kalacaklar değil mi?
Durup da saate baktın mı hiç? Her geçen saniyede gitti, gitti, gitti diye söylendin mi giden saniyeler için… Geri gelmeyecekler değil mi? Saniye saat sabah akşam… hiçbir yere gittikleri yok ki… Giden sensin, farkında değil misin… Gidince o baktığın saati de özler misin?
Düşünsene… bir daha o olmayacak, bu da olmayacak… ya da şu da olmayacak… neyi düşünürsen düşün o bi daha olmayacak… Şimdi böyle düşününce onlar anlamını mı yitirdi sence? Yoksa daha bi anlamlı mı oldular…
Şimdi kapı çalsa ne dersin? Eeeh kapı çalarsa çalsın açmayacam mı dersin? Ne de olsa bi anlamı yok zaten değil mi? Ya da gidip açıp gelenin tadını çıkarmak mı istersin? Belki bir daha hiç gelmeyecektir kim bilir? Kapılar, telefonlar hiç çalmasa özler misin?
Bence adın gibi ezbere bildiğin yollarda yürümeli biraz daha… Yollar aynı zaten bilirsin onları… Düşünebilmek için fırsat bulmuş olursun kendine… yolu düşünmezsin en azından… tümsekleri çukurları ezbere bilirsin, hatta o büyük tümsekte otobüsün seni nasıl da zıplatacağını ve eğer sen de hevesliysen ayaklarını nasıl da yerden kesip seni heyecana boğacağı anı çok iyi bilirsin… Biliyor musun? Otobüsleri çok özleyecem ben…
Bu yazıyı düşünürken gözlerime dolan yaşları da özler miyim? Ya da akmayıp orada kaldılar, onları gözlerime hapsettim diye üzülür müyüm ki düşününce?
Çok şeyi özleyecem, gördüğüm bildiğim her şeyi… o nefret ettiğim sigara dumanını mesela? Gün gelir onu da özler miyim? Gün gelir mi ki sanki…
Aslında sevmiyorum dediğim çok şeyi özleyecem… Beni yoran şeyleri, üzen şeyleri de belki… her insan güzel şeyleri özler zaten ama ben kırımzı ışıkta beklemeyi de özleyecem, elektrik kesintilerini de, acıkmayı da, korkmayı da, yalnızlığı da… Ama sonu olan yalnızlığı… Anlarsın ya…
Sevdiğim insanları yazmadım bile…
Sence ölmekten mi korkar oldum ben?
Duygualrımıza dokundun gene teşekkürler..