Günün ‘start’ını vermekle başladı her şey. Zamanımız olmadığı için, uzun kahvaltılar yapmaya vaktimiz olmadığı için ‘fast food’ lokantalarda aldık nefesimizi. Bir de ‘full’ doldurunca bardaklarımıza ‘ice tea’ lerimizi iyiden iyiye ‘relax’ laştık ve tüm günümüz ‘cool’ geçti.
Hayat öylesine yoruyordu ki bizi tamam demeye bile vakit bulamaz olduk. ‘Okey’ diyerek uzlaşır olduk sonsuz bir mutlulukla. Bununla da kalmadı elbette, ‘mersi’ diye dile getirdik minnet duygularımızı, 'hoşça kal' larımız boşta kaldı ve 'bay bay' doldurdu yerini. Bununla da kalmadık elbet, iş yerlerimize yabancı isim koyma modasını da yarattık. 'The ev cafe' dedik örneğin. ‘Show tv’ , ‘star’ izlemeye, ‘night and dale’, ‘best fm’ dinlemeye, ‘blue jean’ leri çekmeye başladık üstümüze.
Zamanla zevklerinin bile farkında olmayan bir toplum haline geldik. ‘Ciks boy’lar ve ‘crazy girl’ ler tercih edilir oldu aramızda. Aradığımızı bulduğumuzda ise ‘oha falan olduk’ ve ‘kal geldi’ oracıkta.
Derken birbirini anlayamayan bir insan topluluğu haline geldik. Öğretmenimizden, doktorumuza, öğrencimizden aydınımıza hepimiz ortak olduk bu kirliliğe. Hiçbirimiz günün 'start'ını başlatırken bir gariplik hissetmedik. Hepimiz yürüdük 'back street caddesi'nde ama hiçbirimiz buradaki cahilliği fark edemedik...
Dil varlık demektir bir millet için. İnsanı insan kılan temel unsurdur. Düşüncelerimizin sihirli kutusudur. Bu sebeple dilimiz kadar varız. Yahya Kemal: 'Bu dil ağzımda anamın ak sütüdür' der Türkçemiz için, Fazıl Hüsnü Dağlarca: 'Türkçem benim ses bayrağım!’ diye simgeler. Kuşkusuz ki Türkçemiz aşkımızın, hüznümüzün, sevincimizin, feryatlarımızın ve tüm duygularımızın bayrağıdır...
Dil sevgidir, sevgilidir. Hem de terk eyleyen vefasız bir sevgili değil aksine sadıkların en sadığı olanlardan…
Güzel Türkçeli nice güzel yarınlara…
Tuğba Görgünoğlu
Hayat öylesine yoruyordu ki bizi tamam demeye bile vakit bulamaz olduk. ‘Okey’ diyerek uzlaşır olduk sonsuz bir mutlulukla. Bununla da kalmadı elbette, ‘mersi’ diye dile getirdik minnet duygularımızı, 'hoşça kal' larımız boşta kaldı ve 'bay bay' doldurdu yerini. Bununla da kalmadık elbet, iş yerlerimize yabancı isim koyma modasını da yarattık. 'The ev cafe' dedik örneğin. ‘Show tv’ , ‘star’ izlemeye, ‘night and dale’, ‘best fm’ dinlemeye, ‘blue jean’ leri çekmeye başladık üstümüze.
Zamanla zevklerinin bile farkında olmayan bir toplum haline geldik. ‘Ciks boy’lar ve ‘crazy girl’ ler tercih edilir oldu aramızda. Aradığımızı bulduğumuzda ise ‘oha falan olduk’ ve ‘kal geldi’ oracıkta.
Derken birbirini anlayamayan bir insan topluluğu haline geldik. Öğretmenimizden, doktorumuza, öğrencimizden aydınımıza hepimiz ortak olduk bu kirliliğe. Hiçbirimiz günün 'start'ını başlatırken bir gariplik hissetmedik. Hepimiz yürüdük 'back street caddesi'nde ama hiçbirimiz buradaki cahilliği fark edemedik...
Dil varlık demektir bir millet için. İnsanı insan kılan temel unsurdur. Düşüncelerimizin sihirli kutusudur. Bu sebeple dilimiz kadar varız. Yahya Kemal: 'Bu dil ağzımda anamın ak sütüdür' der Türkçemiz için, Fazıl Hüsnü Dağlarca: 'Türkçem benim ses bayrağım!’ diye simgeler. Kuşkusuz ki Türkçemiz aşkımızın, hüznümüzün, sevincimizin, feryatlarımızın ve tüm duygularımızın bayrağıdır...
Dil sevgidir, sevgilidir. Hem de terk eyleyen vefasız bir sevgili değil aksine sadıkların en sadığı olanlardan…
Güzel Türkçeli nice güzel yarınlara…
Tuğba Görgünoğlu