sonsuz_nur
Özel Üye
- Katılım
- 30 May 2009
- Mesajlar
- 1,860
- Tepkime puanı
- 3
- Puanları
- 0
- Şehir:
- Yozgat
Yalnızdı hep,onca insan arasında yalnızdı.Hani dersin ya;"Bağırsam soluksuz kalana dek,yine de hiçkimse duymaz çığlıklarımı." işte o da aynısını hissediyordu,bağırsada hiçkimse duymayacaktı,kimse dönüp bakmayacaktı bile...
Hiç bir zaman adam yerine konulmadı o, hiç kimse gelipte onun fikrini sormadı birkez bile. İçine kapanıktı ama kimse sormadı bu dalgın bakışlarını, susuşlarının sebebibini hiç kimse sormadı.
Hiç derdi yok muydu bu kızın, vardı tabii.. Ama hiçkimseye anlatmadı, hiç kimseyle dertleşmedi, Söylese ne olacaktı ki hiç kimse duymayacaktı zaten. Kendisiyle konuşurdu,tanıdıktı bu ses,içini rahatlatıyordu bazen...
Sessizliği severdi aslında,yalnız kalıp sadece kendisini dinlemeyi, bazen de korkuyordu ölüm sesssizliği zannederdi ve yine yalnız ölmekten çok korkuyordu,hani biri olsaydı yanında konuşmasa da yalnız değildi ya yeterdi derdi hep.Sorunlarıyla tek başına yüzleşmek, dertlerine kendisi çözüm bulmak olgunlaştırmıştı onu. İçinde tek korkusu vardı "keşke" demek, hiç sevmezdi bu kelimeyi, hiç sevmezdi pişmanlığı ve bu kelimede pişmanlığın sembolüydü ona göre....
Aşık olmak nedir bilmezmiş meğer üniversite`ye başladığı ilk gün anladı bunu genç kız. Onu ilk görüşte kalbi acıdı sanki, hani yerinden çıkacakmış gibi... Günler geçti,aylar geçti sevgisi hep arttı gün geçtikçe daha çok seviyordu onu. Hergün okula giderken topluyordu cesaretini gidip söyleyecekti onu ne kadar çok sevdiğini, ne kaybederdi ki en azından içinde kalmayacaktı belki de ilk defa içindekilerini anlattığı için kazanacaktı hep böyle derdi de giderdi okula ama onu görünce çekinir utanırdı. Arkadaşlıkları vardı işte bunu kaybetmek istemiyordu, onu çok seviyordu ama söyleyemiyordu.
Arkadaşlığına güvendiği ve sevdiği çocukla da ortak olan arkadaşları vardı. Bu meseleyi en azından ona açabilirdi, belki de akıl verir yol gösterirdi. Dostum derdi ona, içindeki yangını dost bildiğine anlatmaması zaten yeterince zordu. Herzamanki gibi gezerken yine yollarda, açıldı genç kız dostuna... Düşündüğü gibi olmadı, dostu şaşırmamıştı çünkü o zaten biliyordu içindeki yangını ve o kalbin kimin için attığını... Ona açılması gerektiğini gecikirse çok üzüleceğini söyledi eğer bunu karşısında yapamıyorsa bir kağıda yazıp vermeliydi ama birşekilde anlatmalıydı bunu.
Genç kız sonunda karar verdi, dostu haklıydı bir kağıda dökebilirdi sevgisini küçücük bir kağıda sığdırmaya çalışabilirdi ama bunu ona veremezdi, utanıyordu. Ona vermektense defterinin arasına koyacaktı onu göreceğinden emindi genç kız, ertesi gün sınav vardı ve elbet defterini de açacaktı böyle düşünmüştü genç kız. Düşündüğünü de yaptı özenle yazdığı kağıdı defterinin arasına bıraktı...
İçi içine sığmıyordu, belkide hayalleri gerçekleşecekti,kağıdı koyduktan hemen sonra dostunun yanında aldı soluğunu. Bütün gece boyunca ona anlattı,ertesi günün hayallerini kurmaya başladı,ve dostu onun ilk defa gözlerinin güldüğüne şahit olmuştu...
Ertesi gün erkenden gitti okula ve işte orda yaklaşıyordu sevdiği,geldi gülümsedi ve "Günaydın minik serçem,sınıfta görüşürüz..." dedi ve gitti... Minik serçem derdi hep yine öyle söyledi herzamanki gibi.
Kalbi kırıldı, hiçbirşey olmamış gibi nasıl davranabilirdi ki! DOSTU DA YOKTU YANINDA İHTİYACI VARDI AMA O YOKTU...Umutları tükendi o sevmiyordu ve gelip bunu açıklamadı bile artık kendinden de nefret ediyordu bu kız, bir sevgiyi bile haketmiyordu ve kimse ona değer vermiyordu.
İşte bu kız okulun altıncı katından attı kendini bir anda boşluğa bıraktı bedenini, onca insanın gözü önünde ve hiçbir sözü dinlemeden kendinden emin attı kendini ve bunu yaparken eminim ki hiç korkmamıştı bu genç kız. Sonsuzluğa uçtu.Onun ölümü birçok insanı da üzdü tabii,başta ailesi olmak üzere,arkadaşları ve o genç...
Bir tek dostu dediği tahmin edebiliyordu bu intiharın sebebini ama hiç kimseye söyleyemedi.
Genç çocuk o gün eve gitti, afasında bir sürü soru vardı,minik serçesi yoktu artık. Genç sonunda gördü pembe bir kağıda özenle yazılmış minik serçesinin el yazısını... Elleri titreyerek açtı kağıdı:
"Öyle bir an gelir ki keşke deriz hani, işte bu sen olmayasın diye yazıyorum. Şuana kadar hiç kimseye seni seviyorum demedim.. Sen ilksin ve son şansımsın, SENİ SEVİYORUM...
Minik Serçen"
Genç çocuk yıkılmıştı, çünkü o da minik serçesini çok seviyordu ama bir türlü cesaretini toplayıp bunu söyleyemiyordu, sırf geç okunmuş bir kağıt ve ertelenen sözler için bir aşk daha gömülmüş oldu ve olan gencecik bir bedene oldu....
Veee şimdi...Çocuk şuan yepyeni bir ilişkide geçmişi unutmuş durumda....serçenin dost dediği insanda hala kendisini suçlamakta.....
Mekanın cennet olsun biricik arkadaşım, hani derdin ya, "ya bu kadar yazı yazıyorsun da bi beni anlatan bir yazı yazamadın diye.." bak bu sana..Senin hikayen. Beni affet ne olur...Seni çoook özledim...!
dostun.........
gözlerim doldu ya yazık olmuş kıza sağol paylaşım için