gençken hayatın evlenip çolu çocuğa katrışınca daha iyi olacağına inanırız. Sonra çocukların yeterince büyümediğine karar verir ve onlar büyüyünce halimizden daha memnun olacağımızı düşünürüz.
Daha sonra gençlerle uğraşmaktan usanır ve çocuklarımız gençlikten çıkınca kesinlikle mutlu olacağımıza inanırız. Eşimiz bize daha iyi davranmaya başladığında, daha güzel bir araba aldığımızda, tatile çıkabildiğimizde, emekli olduğumuzda mutlaka daha mutlu olacağımızı kendimize hatırlatırız.
Gerçek şu ki, mutlu olmak için içinde bulunduğumuz andan daha iyi bir zaman yoktur. şimdi değilse, ne zaman? Hayatınız her zaman zorluklarla, engellerle dolu olacaktır. Bunu işin başındayen kabul edip, her şeye rağmen mutlu olmaya karar vermek eniyisidir. Uzun bir süre, gün gelip gerçek hayatımın başlayacağını düşündüm. Ama her zaman önce aşılması gereken bir engel vardı karşımda. Yaşanması gereken bir acı, bitirilmesi gereken bir iş, ödenmesi gereken bir borç. Hayat hep daha sonra başlayacaktı. Sonunda bu engellerin aslında benim hayatımın ta kendisi olduğunu farkettim.
Hayata bu gözle bakınca mutluluğa ulaşan bir yol olmadığını gördüm. Mutluluk aslında bu yoldan ibaret. O zaman elindeki her anın kıymetini bil. O anı senin için özel olan, seni özel bulan birisiyle paylaşabildiğin için daha bir sev ve hatırla ki, zaman kimseyi beklemez.
Ve hemen vazgeç, şu andan daha iyi bir an olmayacağına karar vermek için okulu bitirmeyi, okula geri dönmeyi, on kilo vermeyi, on kilo almayı, çocuk sahibi olmayı, çocukların evlenmesini, bir işe girmeyi, evlenmeyi, boşanmayı, cuma akşamını, pazar sabahını, yeni bir ev almayı, arabanın taksitlerini ödemeyi, ilkbaharı, yazı, sonaharı, kışı, zengin olmayı, ayın birini veya onbeşini, radyoda sevdiğin şarkının çalınmasını, sahoş olmayı, ayılmayı, ölmeyi, yeniden doğmayı beklemekten...
Mutluluk varılacak bir hedef değil, yolculuğun kendisidir.
