” Hatasız kul olmaz ” ne kadar klasik ne kadar çok kullanılan ve özellikle hata yaptıkça arkasına saklanıverdiğimiz bir deyiştir…
Ama kesinlikle de doğrudur…Gerçekten de hatasız kul yoktur…Yaş ilerledikçe her nasılsa hatalarımızın azalacağını düşünürüz ve ne yazık ki hayatımızın hatasını yaparız böyle düşünerek…Her yeni deneyim ve hatadan sonra bundan sonra hata yapmayacağım deriz. Ama maalesef yine hata yaparız. Bütün bu hatalardan öğrendiğimiz en güzel şey; bu hatalardan ders almaktır hem de en kısa sürede…
Ama kesinlikle de doğrudur…Gerçekten de hatasız kul yoktur…Yaş ilerledikçe her nasılsa hatalarımızın azalacağını düşünürüz ve ne yazık ki hayatımızın hatasını yaparız böyle düşünerek…Her yeni deneyim ve hatadan sonra bundan sonra hata yapmayacağım deriz. Ama maalesef yine hata yaparız. Bütün bu hatalardan öğrendiğimiz en güzel şey; bu hatalardan ders almaktır hem de en kısa sürede…
Hata dediğimiz olgu aslında cok enteresan bir şeydir ve bazılarına mantık dışı gelse bile zaman zaman karar verme aşamalarında olabilecek en uygun çözüm hatalı bir uygulamadır ve bedeline katlandığınız müddetçe bunda da bir sorun yoktur. Ne ilginç bir çelişki değil mi. Ama buna sebep çoğunlukla istektir, bir şeyi o kadar çok istersiniz ki, adeta gözünüz kararmıştır ve eğer bunu yapmazsanız mutlu olmayacaksınızdır ve daha önce aynı hatayı tekrarlamış olmanıza rağmen yine yaşamın renkleri adına aynı hatayı tekrarlamayı tercih edersiniz. Kimi durumlarda da hatadan başka alternatif yoktur…Birçokları için bu asla kabul edilemeyecek bir durumdur ama bu tarz hatalar eğer ikinci- üçüncü şahıslara zarar vermiyorsa, her zaman şahsa özeldir, bunu da unutmamak gerek…Bazen hata yapmak kaçınılmazdır…
Hata yaptıkça bir şekilde kendimize olan güvenimiz artar. Her seferinde ayağa kalkıp tekrar tekrar tozlarımızı silkeleyip yola kaldığımız yerden devam etmeyi öğreniriz ve öyle bir an gelir ki artık hata yapsak ta yere düşmez oluruz…direncimiz artmıştır…
Eğer söz konusu hatalarımız hayati bir sorun yaratmıyorsa ve sorun o anda çözebileceğimiz sorunlar kategorisine girmiyorsa yine klasik deyişlerden birini kullanarak ” Ucunda ölüm yok ya! ” deyiveririz. Bu asla vurdumduymazlık olarak algılanmamalıdır. Elbette hata yapmaktan haz almayız ve her ne kadar duyarsız gözüksek te hatalarımız ister istemez,için için kendimizi yememize sebep olur ama yaşamaya devam etmeliyiz, su bir şekilde yolunu bulur…Hatalardan ders almayı öğrenmezsek onları tekrarlama riskimiz her zaman vardır bunu da unutmamalıyız.Önemli olan aynı hataları benzer konularda en az sıklıkta tekrarlamak ve mümkünse darbe almamaktır. Hata yapanın sadece siz olmadığını görmekte rahatlatıcı ve özgüven tedavi edici bir durumdur. Hele hata yapan gerek sizin ve gerekse diğer bireylerin de hata yapma olasılığı tanımadığı biri ise şöyle bir rahatlarsınız ve bu hata denizinde yalnız olmadığınızı görürsünüz.
Bütün bunlar hata olgusunu savunur gibi gözükse de aslında konu tamamen olgunlaşmak ile alakalıdır…Büyümenin, olgunlaşmanın insanlara sağladığı en büyük erdemlerden biri hem kendini hem de diğerlerini tüm hatalarına rağmen keşke’ siz ve çünkü’ süz onaylamaktır. Keşke ve çünkü’ lerden kendini arındırmış, hatalarını kabullenip onlardan ders almasını öğrenmiş olgun bireyler, kendilerini asla başkaları ile kıyaslamazlar…Onlar için her birimizden birer tane vardır. Herkesin bir değeri vardır ve herhangi birinin bir diğerine artı bir değer yüklemesi gerekmemektedir. Böylesine bir olgunluğa erişmiş bir birey ne olup olmadığını ve ne yapıp yapamadığını yeterince öğrenmiştir. Özel insanlardır ama asla mükemmel olduklarını ifade etmezler aksine yaşamları mükemmeli aramakla geçer çoğu zaman. Hatalarını dile getirmekten ve eleştirilmekten rahatsız olmazlar ve hatta kimilerine ters gelecek bir eda ile bu hatalarına gülümseyebilirler bile…Her günü doya doya yaşarlar.Yaşamın renklerinin farkındadırlar aynen kendilerinin farkında oldukları gibi…
Hayata ve kendilerine dair yapılacak çok şey olduğuna inanırlar ve asla pes etmezler, hata yapmaya devam etseler de… Sadece sosyal ya da iş hayatlarında değil aşk ve sevgi de bile hata yapmayı göze alırlar. Nice gözyaşları süzülmüş olmasına rağmen yanaklarından, kanasa da yaralar yüreklerinin kuytu köşelerinde yine de kimilerinin ısrarla inanmadığı ve yok dediği aşk adına hiç tereddüt etmeden riske girerler. Denerler, yanılırlar ama bilirler ki bir gün bir yerde gelecektir o beklenen sevgili…Hatalarını ve geçmişi unutmazlar ama onları da yola devam ederken yanlarında götürmezler, bilirler ki geçmişi yaşamak hız kesecektir…Geçmiş, zaman zaman hatırlanmak kaydı ile olduğu yerde durmalıdır.
Hata yaptıkça bir şekilde kendimize olan güvenimiz artar. Her seferinde ayağa kalkıp tekrar tekrar tozlarımızı silkeleyip yola kaldığımız yerden devam etmeyi öğreniriz ve öyle bir an gelir ki artık hata yapsak ta yere düşmez oluruz…direncimiz artmıştır…
Eğer söz konusu hatalarımız hayati bir sorun yaratmıyorsa ve sorun o anda çözebileceğimiz sorunlar kategorisine girmiyorsa yine klasik deyişlerden birini kullanarak ” Ucunda ölüm yok ya! ” deyiveririz. Bu asla vurdumduymazlık olarak algılanmamalıdır. Elbette hata yapmaktan haz almayız ve her ne kadar duyarsız gözüksek te hatalarımız ister istemez,için için kendimizi yememize sebep olur ama yaşamaya devam etmeliyiz, su bir şekilde yolunu bulur…Hatalardan ders almayı öğrenmezsek onları tekrarlama riskimiz her zaman vardır bunu da unutmamalıyız.Önemli olan aynı hataları benzer konularda en az sıklıkta tekrarlamak ve mümkünse darbe almamaktır. Hata yapanın sadece siz olmadığını görmekte rahatlatıcı ve özgüven tedavi edici bir durumdur. Hele hata yapan gerek sizin ve gerekse diğer bireylerin de hata yapma olasılığı tanımadığı biri ise şöyle bir rahatlarsınız ve bu hata denizinde yalnız olmadığınızı görürsünüz.
Bütün bunlar hata olgusunu savunur gibi gözükse de aslında konu tamamen olgunlaşmak ile alakalıdır…Büyümenin, olgunlaşmanın insanlara sağladığı en büyük erdemlerden biri hem kendini hem de diğerlerini tüm hatalarına rağmen keşke’ siz ve çünkü’ süz onaylamaktır. Keşke ve çünkü’ lerden kendini arındırmış, hatalarını kabullenip onlardan ders almasını öğrenmiş olgun bireyler, kendilerini asla başkaları ile kıyaslamazlar…Onlar için her birimizden birer tane vardır. Herkesin bir değeri vardır ve herhangi birinin bir diğerine artı bir değer yüklemesi gerekmemektedir. Böylesine bir olgunluğa erişmiş bir birey ne olup olmadığını ve ne yapıp yapamadığını yeterince öğrenmiştir. Özel insanlardır ama asla mükemmel olduklarını ifade etmezler aksine yaşamları mükemmeli aramakla geçer çoğu zaman. Hatalarını dile getirmekten ve eleştirilmekten rahatsız olmazlar ve hatta kimilerine ters gelecek bir eda ile bu hatalarına gülümseyebilirler bile…Her günü doya doya yaşarlar.Yaşamın renklerinin farkındadırlar aynen kendilerinin farkında oldukları gibi…
Hayata ve kendilerine dair yapılacak çok şey olduğuna inanırlar ve asla pes etmezler, hata yapmaya devam etseler de… Sadece sosyal ya da iş hayatlarında değil aşk ve sevgi de bile hata yapmayı göze alırlar. Nice gözyaşları süzülmüş olmasına rağmen yanaklarından, kanasa da yaralar yüreklerinin kuytu köşelerinde yine de kimilerinin ısrarla inanmadığı ve yok dediği aşk adına hiç tereddüt etmeden riske girerler. Denerler, yanılırlar ama bilirler ki bir gün bir yerde gelecektir o beklenen sevgili…Hatalarını ve geçmişi unutmazlar ama onları da yola devam ederken yanlarında götürmezler, bilirler ki geçmişi yaşamak hız kesecektir…Geçmiş, zaman zaman hatırlanmak kaydı ile olduğu yerde durmalıdır.
Onlar için yaşam bir yolculuktur…yolda düşüp yaralansalar da…
Alıntıdır