Yaşantımız boyunca öğrenciyiz aslında; yeni bilgiler, deneyimler ve düşüncelerle bir güne daha merhaba diyerek uyanıyoruz. Gün bitiminde ise gelecek günün hayali süslüyor rüyalarımızı.
Dünyada en değerli varlık bizler değil miyiz? Tabiata baktığımızda bunu bütün ayrıntılarıyla görebiliriz oysa. İşlemeye değer en önemli maden insandır ama asıl önemli olan gereği gibi işlemektir. Yoksa sert bir kayadan ne farkımız kalır ki?
Hepimiz kendimiz olmak için uğraşıyoruz, deneyimlerimizle yatırım yapıyoruz kendimize; okuyoruz, yazıyoruz, ne öğrenirsek kar sayıyoruz kısacası. Neden mi? Bilgiye olan açlığımızı gidermek için. Hayatımızı sadece karın doyurmakla geçiremeyiz. Farklı ihtiyaçlarımıza cevaplar bulmak gibi kendimize karşı da sorumluluklarımız var. Kendi kendimizi eğitmemiz kadar başka olanaklardan da faydalanmak gerekli. Çünkü bizler toplumsal birer varlığız. Sadece kendi kurallarımızın geçerli olduğu bir düzen içerisinde yaşamıyoruz ne yazık ki. Hayatımızın, yazıldığı gibi tek kelime olmadığını hepimiz yaşayarak öğreniyoruz aslında. Saatlerle sıkıştırılmış bir zaman dilimi konuluyor önümüze ve geleceği inşa etmemiz isteniyor bizden. Bu kadar kolay mı olmalı? Geleceği kazanmak ya da kaybetmek… Öğrencilerin durumu tam olarak anlaşılamıyor aslına bakılırsa. Bu nedenle sonuçlar sanıldığı gibi hiç de iç açıcı olmuyor. Bir tane dünya var ve orda bizler yaşıyoruz. Evet, ama unutmamak gerek ki, bu dünya herkese ayrı bir dünya sunuyor. Nar taneleri gibi…
Yaşantımızdan bahsediyorum, kazandıklarımız ve kaybettiklerimizden. Senelerimizin hayallerini süsleyen birçok şeyden… Hayallerimize ulaşmanın anahtarının eğitimde saklı olduğunu hepimiz biliyoruz artık. Eğitim almaktaki amacımız göz boyamak ya da desinler için değil, kendimize yakıştırdığımız gibi yaşamak, hayallerimize ulaşmak, kazanmak ve kazandırmak için olmalı. İşte her zorluğun bir kolaylığı olur derler ya, tam da açık öğretim öğrencileri için bu cümle. Hedeflerimizin gerçekleşmesini, toplumsallaşmanın imkânını
sağlayan eğitim yuvasından bahsediyorum. Sabırla yoğrulmuş bir sene ve başarı isteği bu eğitim kapısına sürüklüyor kimimizi. Başarısızlığın başarıya dönüştürülebilmesini sağlayan bu eğitim kurumunun bizlere sağladığı faydaları görmezlikten gelmek, bakar kör olmayı gerektiriyor adeta. Uzaktan eğitim diye adlandırılan bu sistemin kapsamını bilmeyenimiz yoktur herhalde. Sadece öğrenme isteğimiz ve yeni bilgilere karşı açık olmamız, bu sisteme katılmamız için yeterli bir durum. Öğrenci olmak, sıraların tozunu yutmakla değil, bilginin tozunu yutmakla mümkün olur. Bu sihirli tozları yuttuktan sonra, hangi dört duvar arasında olduğumuzun bir önemi olmamalı değil mi? Bilgiyi öğrenmekte sunmakta onu yaşama geçirmekte kendi elimizde olan bir durum. Bahane üretmek olmamalı gayemiz, fikir yürütmek olmalı. Öğrenmemize engel bir durum var diye yakınabiliriz, çünkü hayat herkesi farklı deniyor, ama uygun koşullar sağlayan bir eğitim sisteminin yokluğundan söz edemeyiz. Bize her koşulda eğitim imkânı sağlayan bir eğitim kurumundan bahsediyorum. Açık öğretim sisteminden… Çalışma ortamını kendimiz ayarlıyor, zaman ayarını kendimiz yapıyoruz. Öğrenmeye açık olduğumuz her an, her yer okulumuz oluyor bu eğitim sisteminde, zorlukları olsa da. Yeri geliyor kendi öğretmenimiz oluyor, yeri geldiğinde de öğrenci konumuna geçiyoruz kısacası. Her güzel şeyin bir zor yanı ya da eksikleri muhakkak vardır. Önemli olan, olabildiğince az eksikle yola devam edebilmektir. Bu sistemin de eksikleri yok değil. Kimimiz soruların zorluğundan, kimimiz harçlardan, kimimizse eşit imkânlara sahip olmamaktan yakınır; kimimiz, “açık öğretim mi okuyorsun?” diye soranlara evet cevabını vermekten çekiniriz. Bir yüz ifadesinin “hımm” diyerek, küçük gülümsemesinin altındaki saklı olan, kinayeli açıklamaya içerleriz belki de. Kaldığımız dersleri verebilmenin endişesiyle doluyoruz. Çünkü dönem sonlarındaki sınavlarla değerlendiriliyoruz. Eksiklerimiz çoksa seneye görüşelim hesabı… Bence yaz tatillerinde kurtarma sınavları yapılmalı, birkaç dersi kurtarabilmenin imkânı sağlanmalı. Dile kolay bir sene daha… Zamanla yarıştığımızı unutmamamız lazım, hayatın kendisi sınav çünkü. Geriden gelmek bazen yetmiyor, ha varsın ha yoksun. Bir bakıma herkes kendisine göre haklı, aslında zaman değiştikçe ihtiyaçlara verilen cevaplar karşılıksız kalıyor ne yazık ki; gözden geçirilmesi gereken yanlarının varlığını hepimiz biliyoruz ama önemli olan çözümü bulabilmek bence. Konuşulanlarla ya da yazdıklarımızla kalmamalı. Gayemiz çözümleri işleme geçirmek olmalı. Kelimeler bazen kifayetsiz kalsa da bize sağlanmış olan bu eğitim imkânın, aslında bir nimet niteliğinde olduğunu da unutmamamız lazım. Temennim daha iyi faydalanabilmekten yana. Tabi ki bu da eğitim şartlarının bizim yaşam koşullarımıza uygun hale getirilmesiyle ve çevrenin bilinçlendirilmesiyle sağlanabilir ancak. Çevre bilinçlendirilmesi derken, çokta kolay değil hani ama zaten bütün gençler ve öğrenme yolunda bulunan bizler okuyarak, yani üniversiteli olarak bilinçleniyoruz. Çevreyi bizler oluşturduğumuza göre, sorunu temelinden inşa etmeye başlıyoruz. Buradan anladığımız gibi toplumda ne ekersek onu biçeriz, eğitim imkânlarının daha olanaklı hale gelmesi yaşantımızı baştan aşağı değiştirir.
Cahillik en kötü bela olsa gerek. Aynı dili konuşamadığımız bir toplum, ister istemez yara alır. Aynı kavrama farklı anlam yüklemek çağımızın sorunlarından birisidir. Kimi zamanlar iyileşmesi bile tartışılmaz olur, bu sebeplerden birçok örnek verebiliriz; boş, amacı olmayan bir insan düşünelim bu insan modeli en tehlikeli olanımızdır. Çünkü hedef, gaye yok. Nasılsak oyuz gibilerinden düşünen insanlara bakalım. Sadece zararları kendilerine mi? asla! Hırçın ve ne yapacağını bilmeyen aslında bir nevi de kendisinin gereksiz olduğunu ve nedenle dünyaya geldiğini tartışan bir insan çıkar önümüze. Bulduğu cevap, aradığı yanıt olmasa da bununla yetinir. Neden mi? Amaçsız bir insan düşünülemez de ondan. Gözlerimizi kapayalım ve kendimizi amaçsız bir insan olarak hayal edelim bir iki dakikalığına… Gördüğümüz kesit hayatın en acı gerçeği olacak. Hayali bile kötü değil mi gayesiz yaşamanın? Yemenin, içmenin, gezmenin anlamı bile olmayacak çoğu kez; oysa kendine değer katmak, işlemek, ışığını yansıtmak bu tür düşüncelerden bizi alı koyar. Yapabildiğimizin ya da olabildiğimizin en güzeli olmak anlatılamaz derecede güzel. Sadece yaşanır. Kendi kendimize ben neymişim demek, başkalarının övgüsünden daha değerlidir. Çünkü asıl eleştirmenimiz yüreğimizdedir, yürekten mutlu olmak yapmacık gülümsemekten yeğdir. Orayı görebiliyorsak ne mutlu bizlere… Eğitim sadece meslek kazanmak için gerekli bir kurum değil insan kazanmak için de gerekli bir kurumdur. Okumasak da bir şeylerle uğraşabiliriz belki; ama hayata çok yönlü bakamayız, kısacası şunu söylemek istiyorum: Kendimizi eğitmek faydalı olabilmek ve imkânlardan faydalanabilmekse amacımız Eğer, istersek yaparız inanalım yeter. Seneler öncesinde insanların uzaya gidip geleceği söylense inanılmazdı ama şimdi imkânlarım olsa da
gitsem, planları yapanlarımız vardır ya da kilometrelerce uzaktaki yakınlarımıza, evimizdeymiş gibi erişebileceğimiz söylense yalanlanırdı ama gerçeklere bakalım ve insanın gücünü görelim. Amaçsız olsaydık taş devrini yaşıyor olurduk, hepimiz yetinirdik. Şükür deyip ölmeyi bekleyen insanlar olsaydı ilkler, bizler taş yontardık herhalde şimdi, net ne arıyor. İşte eğitim insanın kendisini eğitmesiyle seneler öncesinden başlamış yerini de zamanla belli kurumlara bırakmış, bu kurumların olması, çağ içinde çok farlı olayın yaşanmasına sebeptir. Olanaklar ne olursa olsun en son imkânları kullanmak bize fayda sağlayacaktır. Beklersek birisi bize zorla bir iki kelime öğretsin diye, çok bekleriz. Zaten zorla güzellik de olmaz. Kendimiz isteyeceğiz ve geleceğin tohumlarını alacağız. Dostlarımıza olan özlemlerimizi gideriyoruz internet sayesinde olmasa, bu kadar rahat olur muydu dostlarımızla merhabalaşmak, özlem gidermek?
Bütün yaşantımız zincirleme, halkalardan birisiyiz, biz de tarih olacağız zamanla ama halkaların devamı gelecek. Bulunduğumuz halka içindeki gerçekleri yaşıyoruz, ileride açık öğretim sorunu belki bu tasarılarla yenilenecek ama her çağ kendi sorununu getirecek ardı sıra ve zamanın serüvenini yazacak tarih. Önümüze sunulan bu eğitim sisteminin hepimiz adına daha faydalı olması dileklerimle.
Dünyada en değerli varlık bizler değil miyiz? Tabiata baktığımızda bunu bütün ayrıntılarıyla görebiliriz oysa. İşlemeye değer en önemli maden insandır ama asıl önemli olan gereği gibi işlemektir. Yoksa sert bir kayadan ne farkımız kalır ki?
Hepimiz kendimiz olmak için uğraşıyoruz, deneyimlerimizle yatırım yapıyoruz kendimize; okuyoruz, yazıyoruz, ne öğrenirsek kar sayıyoruz kısacası. Neden mi? Bilgiye olan açlığımızı gidermek için. Hayatımızı sadece karın doyurmakla geçiremeyiz. Farklı ihtiyaçlarımıza cevaplar bulmak gibi kendimize karşı da sorumluluklarımız var. Kendi kendimizi eğitmemiz kadar başka olanaklardan da faydalanmak gerekli. Çünkü bizler toplumsal birer varlığız. Sadece kendi kurallarımızın geçerli olduğu bir düzen içerisinde yaşamıyoruz ne yazık ki. Hayatımızın, yazıldığı gibi tek kelime olmadığını hepimiz yaşayarak öğreniyoruz aslında. Saatlerle sıkıştırılmış bir zaman dilimi konuluyor önümüze ve geleceği inşa etmemiz isteniyor bizden. Bu kadar kolay mı olmalı? Geleceği kazanmak ya da kaybetmek… Öğrencilerin durumu tam olarak anlaşılamıyor aslına bakılırsa. Bu nedenle sonuçlar sanıldığı gibi hiç de iç açıcı olmuyor. Bir tane dünya var ve orda bizler yaşıyoruz. Evet, ama unutmamak gerek ki, bu dünya herkese ayrı bir dünya sunuyor. Nar taneleri gibi…
Yaşantımızdan bahsediyorum, kazandıklarımız ve kaybettiklerimizden. Senelerimizin hayallerini süsleyen birçok şeyden… Hayallerimize ulaşmanın anahtarının eğitimde saklı olduğunu hepimiz biliyoruz artık. Eğitim almaktaki amacımız göz boyamak ya da desinler için değil, kendimize yakıştırdığımız gibi yaşamak, hayallerimize ulaşmak, kazanmak ve kazandırmak için olmalı. İşte her zorluğun bir kolaylığı olur derler ya, tam da açık öğretim öğrencileri için bu cümle. Hedeflerimizin gerçekleşmesini, toplumsallaşmanın imkânını
sağlayan eğitim yuvasından bahsediyorum. Sabırla yoğrulmuş bir sene ve başarı isteği bu eğitim kapısına sürüklüyor kimimizi. Başarısızlığın başarıya dönüştürülebilmesini sağlayan bu eğitim kurumunun bizlere sağladığı faydaları görmezlikten gelmek, bakar kör olmayı gerektiriyor adeta. Uzaktan eğitim diye adlandırılan bu sistemin kapsamını bilmeyenimiz yoktur herhalde. Sadece öğrenme isteğimiz ve yeni bilgilere karşı açık olmamız, bu sisteme katılmamız için yeterli bir durum. Öğrenci olmak, sıraların tozunu yutmakla değil, bilginin tozunu yutmakla mümkün olur. Bu sihirli tozları yuttuktan sonra, hangi dört duvar arasında olduğumuzun bir önemi olmamalı değil mi? Bilgiyi öğrenmekte sunmakta onu yaşama geçirmekte kendi elimizde olan bir durum. Bahane üretmek olmamalı gayemiz, fikir yürütmek olmalı. Öğrenmemize engel bir durum var diye yakınabiliriz, çünkü hayat herkesi farklı deniyor, ama uygun koşullar sağlayan bir eğitim sisteminin yokluğundan söz edemeyiz. Bize her koşulda eğitim imkânı sağlayan bir eğitim kurumundan bahsediyorum. Açık öğretim sisteminden… Çalışma ortamını kendimiz ayarlıyor, zaman ayarını kendimiz yapıyoruz. Öğrenmeye açık olduğumuz her an, her yer okulumuz oluyor bu eğitim sisteminde, zorlukları olsa da. Yeri geliyor kendi öğretmenimiz oluyor, yeri geldiğinde de öğrenci konumuna geçiyoruz kısacası. Her güzel şeyin bir zor yanı ya da eksikleri muhakkak vardır. Önemli olan, olabildiğince az eksikle yola devam edebilmektir. Bu sistemin de eksikleri yok değil. Kimimiz soruların zorluğundan, kimimiz harçlardan, kimimizse eşit imkânlara sahip olmamaktan yakınır; kimimiz, “açık öğretim mi okuyorsun?” diye soranlara evet cevabını vermekten çekiniriz. Bir yüz ifadesinin “hımm” diyerek, küçük gülümsemesinin altındaki saklı olan, kinayeli açıklamaya içerleriz belki de. Kaldığımız dersleri verebilmenin endişesiyle doluyoruz. Çünkü dönem sonlarındaki sınavlarla değerlendiriliyoruz. Eksiklerimiz çoksa seneye görüşelim hesabı… Bence yaz tatillerinde kurtarma sınavları yapılmalı, birkaç dersi kurtarabilmenin imkânı sağlanmalı. Dile kolay bir sene daha… Zamanla yarıştığımızı unutmamamız lazım, hayatın kendisi sınav çünkü. Geriden gelmek bazen yetmiyor, ha varsın ha yoksun. Bir bakıma herkes kendisine göre haklı, aslında zaman değiştikçe ihtiyaçlara verilen cevaplar karşılıksız kalıyor ne yazık ki; gözden geçirilmesi gereken yanlarının varlığını hepimiz biliyoruz ama önemli olan çözümü bulabilmek bence. Konuşulanlarla ya da yazdıklarımızla kalmamalı. Gayemiz çözümleri işleme geçirmek olmalı. Kelimeler bazen kifayetsiz kalsa da bize sağlanmış olan bu eğitim imkânın, aslında bir nimet niteliğinde olduğunu da unutmamamız lazım. Temennim daha iyi faydalanabilmekten yana. Tabi ki bu da eğitim şartlarının bizim yaşam koşullarımıza uygun hale getirilmesiyle ve çevrenin bilinçlendirilmesiyle sağlanabilir ancak. Çevre bilinçlendirilmesi derken, çokta kolay değil hani ama zaten bütün gençler ve öğrenme yolunda bulunan bizler okuyarak, yani üniversiteli olarak bilinçleniyoruz. Çevreyi bizler oluşturduğumuza göre, sorunu temelinden inşa etmeye başlıyoruz. Buradan anladığımız gibi toplumda ne ekersek onu biçeriz, eğitim imkânlarının daha olanaklı hale gelmesi yaşantımızı baştan aşağı değiştirir.
Cahillik en kötü bela olsa gerek. Aynı dili konuşamadığımız bir toplum, ister istemez yara alır. Aynı kavrama farklı anlam yüklemek çağımızın sorunlarından birisidir. Kimi zamanlar iyileşmesi bile tartışılmaz olur, bu sebeplerden birçok örnek verebiliriz; boş, amacı olmayan bir insan düşünelim bu insan modeli en tehlikeli olanımızdır. Çünkü hedef, gaye yok. Nasılsak oyuz gibilerinden düşünen insanlara bakalım. Sadece zararları kendilerine mi? asla! Hırçın ve ne yapacağını bilmeyen aslında bir nevi de kendisinin gereksiz olduğunu ve nedenle dünyaya geldiğini tartışan bir insan çıkar önümüze. Bulduğu cevap, aradığı yanıt olmasa da bununla yetinir. Neden mi? Amaçsız bir insan düşünülemez de ondan. Gözlerimizi kapayalım ve kendimizi amaçsız bir insan olarak hayal edelim bir iki dakikalığına… Gördüğümüz kesit hayatın en acı gerçeği olacak. Hayali bile kötü değil mi gayesiz yaşamanın? Yemenin, içmenin, gezmenin anlamı bile olmayacak çoğu kez; oysa kendine değer katmak, işlemek, ışığını yansıtmak bu tür düşüncelerden bizi alı koyar. Yapabildiğimizin ya da olabildiğimizin en güzeli olmak anlatılamaz derecede güzel. Sadece yaşanır. Kendi kendimize ben neymişim demek, başkalarının övgüsünden daha değerlidir. Çünkü asıl eleştirmenimiz yüreğimizdedir, yürekten mutlu olmak yapmacık gülümsemekten yeğdir. Orayı görebiliyorsak ne mutlu bizlere… Eğitim sadece meslek kazanmak için gerekli bir kurum değil insan kazanmak için de gerekli bir kurumdur. Okumasak da bir şeylerle uğraşabiliriz belki; ama hayata çok yönlü bakamayız, kısacası şunu söylemek istiyorum: Kendimizi eğitmek faydalı olabilmek ve imkânlardan faydalanabilmekse amacımız Eğer, istersek yaparız inanalım yeter. Seneler öncesinde insanların uzaya gidip geleceği söylense inanılmazdı ama şimdi imkânlarım olsa da
gitsem, planları yapanlarımız vardır ya da kilometrelerce uzaktaki yakınlarımıza, evimizdeymiş gibi erişebileceğimiz söylense yalanlanırdı ama gerçeklere bakalım ve insanın gücünü görelim. Amaçsız olsaydık taş devrini yaşıyor olurduk, hepimiz yetinirdik. Şükür deyip ölmeyi bekleyen insanlar olsaydı ilkler, bizler taş yontardık herhalde şimdi, net ne arıyor. İşte eğitim insanın kendisini eğitmesiyle seneler öncesinden başlamış yerini de zamanla belli kurumlara bırakmış, bu kurumların olması, çağ içinde çok farlı olayın yaşanmasına sebeptir. Olanaklar ne olursa olsun en son imkânları kullanmak bize fayda sağlayacaktır. Beklersek birisi bize zorla bir iki kelime öğretsin diye, çok bekleriz. Zaten zorla güzellik de olmaz. Kendimiz isteyeceğiz ve geleceğin tohumlarını alacağız. Dostlarımıza olan özlemlerimizi gideriyoruz internet sayesinde olmasa, bu kadar rahat olur muydu dostlarımızla merhabalaşmak, özlem gidermek?
Bütün yaşantımız zincirleme, halkalardan birisiyiz, biz de tarih olacağız zamanla ama halkaların devamı gelecek. Bulunduğumuz halka içindeki gerçekleri yaşıyoruz, ileride açık öğretim sorunu belki bu tasarılarla yenilenecek ama her çağ kendi sorununu getirecek ardı sıra ve zamanın serüvenini yazacak tarih. Önümüze sunulan bu eğitim sisteminin hepimiz adına daha faydalı olması dileklerimle.
